Dag 12 - 06-10-2009

Bij het verlaten van hotel was een andere kwibus aan het spelen met de toeter van zijn auto, jef kon het natuurlijk niet laten en zo ontstond er een waar orkest van auto’
S die stonden te toeteren. Na het toetergeweld werd er ontbeten bij Denny’s, daan nam de chocolade flensjes en jef de grand slamwich. De bediening was erg chagrijnig en liep erbij als ze gisterenavond 30 bud lights pp soldaat hadden gemaakt. Zelfs een tip van 1 dollar mocht hun optimisme niet aanwakkeren.
Na het verschrikkelijk vette en stoelgang bevorderlijke eten werd het park de arches bezocht. Dit park staat bekend om de rotsen die als een boog lopen. Eenmaal het park binnengereden kwam er snel een view point genaamd balanced rock, de naam zegt het inderdaad al. Dit was een gigantische steen die op een smallere steen stond te balanceren. Daan probeerde nog te blazen, maar zelfs na Denny’s had dit geen enkele invloed op het kolossale roadrunners plaatje.
Hierop volgend werden de 2 arches bezocht die met south en north window`s benaamd zijn. Het lopen vanaf de parkeerplas was maar 10 minuten. Na het klimmen naar de arches kregen werd de onaangename temperatuur van 13 graden een beetje dragelijk. De 2 arches waren naast elkaar geplaatst en waren te mooi om waar te zijn. Volgens jeffrey is dit dan ook het werk van een dolle indianen familie, die korting had op hamers en beitels.
Toen werd de het tijd om een bezoek te plegen aan de mooiste arche van het park, namelijk de delicate arch. Omdat er 2 trails naar toe liepen werd er natuurlijk gekozen voor de kortste, veiligheid voor alles met de enkels die zich in Griekenland van zich hebben laten horen. Helaas bleek dit pad niet tot aan de arch te komen en stond je foto’
S te schieten van de boog met een canyon ertussen. Omdat het andere pad meer dan een uur lopen was is er na wikken en wegen, vooral wikken, gekozen om dit maar niet te doen. Het eindpunt zou mooi zijn maar de reis ernaar toe allerminst bevredigend.
Na het bezichtigen van de laatste arch van een afstand, waar je 1 euro zou voor betalen om symphonica in rosso te mogen bekijken, werd er teruggereden naar het begin tevens eindpunt van het park. Nu werd er gereden naar het beroemde “Death horse point”, waar zoals de naam al zegt vele paardjes het leven achter zich hebben gelaten. Dit uitzichtpunt zou 10 dollar moeten kosten. Gelukkig was de parkopzichter niet aanwezig, waarschijnlijk was die een broodje gerookte paardenvlees aan het halen. Bij het eindpunt aangekomen bleek er inderdaad een fantastisch uitzicht op zich te laten wachten om op de foto te worden gezet. De canyon was indrukwekkend en er liepen 2 rivieren naar elkaar toe, de een was de colorado rivier en van de andere ontbreekt de naam vanwege het niet aanwezig zijn van de parkopzichter natuurlijk. Na het schieten van de kliekjes is de weg naar het beginpunt van het park begonnen.
Na het bereiken van het beginpunt van het park werd er doorgereden naar canyonsland, hier werd de andere kant van de canyon digitaal vastgelegd. Enorm indrukwekkend als dit was, werd er nog een hapje gegeten om de weg terug te rijden.
Eenmaal terug in Maob bleek het 4 uur te zijn, dit werd uiteraard te vroeg bevonden om een motel te zoeken. Daarom is er 2,5 uur doorgereden naar Cortez. Volgens de tomtom zou dit 3 uur duren, maar met de huidige rijstijl in de ford ging dit iets sneller.
Bij Cortez aangekomen kan de rodeway inn zich als gelukkige benoemen om ons te mogen ontvangen. Voor een prijs van 74 dollar mogen ze ook wel hun best doen.
Na de steak van gisteren hadden was er nu wel trek in een italiaan. De zin was al gezet op spaghetti bolognese en een bak lasagna, helaas werd het restaurant niet ontdekt door onze columbus in de SUV dus werd het weer een steak. Ditmaal was het niet Jeffrey’s steakhouse, maar joey’s steakhouse. Gelukkig was dit een stuk cheaper dan gisteren, dus werd er meer wijn en bier genuttigd.