Dag 13 - 07-10-2009
Blijf op de hoogte en volg Jeffrey & Danielle
07 Oktober 2009 | Verenigde Staten, Kayenta
Bij de binnenkomst van het park werd er een kaartje van het park uitgereikt waarop de afstanden stonden. Tijdens het lezen van alle interessante patriottische artikelen, was de rit nog niet eens halverwege het visitorcenter. Op de boardcomputer stond dat de ford nog 50 mile kon rijden op zijn reserve, dat was even slikken. Dat werd dus omkeren en een tankstation zoeken, voordat je uitgelachen wordt door bebaarde parkrangers in groene boswachter outfits. Eerst maar eten op het hoogste punt van het park dan maar, het weer benadrukte de gezette toon van de ochtend; koud en guur. Gelukkig was er aan het begin van het park een tankstation, dit was maar 18 mile terug. Voor 3,05 dollar per gallon werd de mini SUV volgegooid voor het steile berggeweld dat hem te wachten stond. Hierna was alles weer koek en egg.
Na het tanken begon de terugreis naar de top van de berg. Meteen werd het duidelijk dat ook dit gebied getroffen was door een bosbrand, volgens ons is dat helemaal hot in de states. Allereerst werd “Spruce Tree House” bezocht, dit pad duurde 45 minuten volgens het boekje en dat klopt helemaal. Bij het begin van het pad zie je de huisjes tussen de rotsen al liggen. Jeffrey begon allereerst aan een off-road afdaling, die eindigde in een deceptie toen de gespotte trapjes kapotte muren bleken te zijn. Toen werd er dus gekozen voor het geasfalteerde pad, waar de rood aangelopen en hijgende 120+ (kg) Amerikanen over liepen. Tijdens deze afdaling waren ook wegwerkers bezig om stenen op maat te maken voor een ander pad, dit werd geDaan met een beiteltje en een hamer. Het enige elektronische dat er aan te pas kwam waren ipods.
Bij de hutjes aangekomen, bleken er twee rangers nauw op te letten of iedereen zich aan de regels hield. Zo mocht er niet op de muurtjes geklommen worden, zelfs wanneer er een tas op werd gezet kreeg men een reprimande. De huisjes en ceremoniële gaten zagen er iets slechter uit als het motel dat er later op de dag gevonden zou worden.
Het was onbegrijpelijk dat hier 800 jaar geleden echt mensen in hebben gewoond. Aan de andere kant is het een dusdanige stevige nederzetting waarvan de huidige Amerikanen met hun houten wegwaai huisjes wat van kunnen leren.
Voor de huisjes was een gat aanwezig waar een ladder in stond. Na het evacueren van 2 Amerikanen werd deze heilige grond door ons betreden. Dit leverde natuurlijk enkele mooie ondergrondse kliekjes op.
Hierna werd het geasfalteerde pad naar boven gevolgd waarop het museum nog even bezocht werd. In het museum werden speerpunten en zelfs gevonden krukken tentoongesteld. Ook werd het duidelijk dat er nooit een enkel spoor is teruggevonden van menselijke botten of overleden bewoners. Dit ruikt naar een commercieel Amerikaans complot of een indianen verhaal.
Hierna werden nog enkele pitthouses bekeken, dit zijn huizen die voor een deel ingegraven zitten. Toen werd de zonnetempel die nooit afgemaakt is bezocht, dit bleek dan ook een keurig gebouwde muur te zijn. Na deze archeologische vondsten is de afdaling naar het beginpunt van het park begonnen.
De tocht naar Monument valley bleek een lange doch boeiende tocht te zijn. Onderweg kwamen we langs het vier staten punt. Zo toeristisch als wij zijn, reden we er heen om de camera even te laten klikken. Bij het punt aangekomen bleek dit gewoon geld te kosten. Het kostte 3 dollar per persoon om hier naar binnen te mogen volgens de wigwam bewoner in haar houten portier hokje. Dit werd dus betaald met een vriendelijk gezicht en er werd doorgereden naar het punt der punten. Bij het punt stond het vol met Chinezen met goedkope camera’s. Om het punt heen stonden allemaal tentjes waar ze t-shirts of sieraden verkochten, alle verkopers waren chagrijnige gezette aftreksels van indianen. Er werd ook niks verkocht tijdens de 5 minuten waarin wij onze 6 dollar probeerde terug te verdienen. Na het schieten van 2 foto’s werd de vrouw red eyeshadow hartelijk bedankt en ging de reis verder naar monument valley. De tomtom werd weer ingesteld, maar dit ging niet zoals het meestal ging. Er werd geen satelliet gevonden door het apparaat en Daan was in rep en roer. Na een flinke agressieve scheldpartij tegen de tomtom werden er ineens 6 satellieten gevonden. Een duidelijk geval van geen zinloos geweld.
Tijdens de rit naar Monument valley kwamen we de Mexicaanse hat tegen, petje af voor deze sombrero steen. Werkelijk waar een enorme prachtige steen die aan het balanceren was. Helaas reden we er te snel langs om er een foto van te maken.
Bij de eerste blikken op Monument valley werd er gesuggereerd door Jeffrey dat we verkeerd waren gereden. Daan was het hier niet mee eens en begon alle monumenten aan te wijzen, gniffel.
Na een paar mooie foto’s te hebben gemaakt werd er doorgereden naar het museum oftewel betaalpunt. Ook hier werd weer 10 dollar afgedragen aan een indiaanse vrouw. Maar deze 10 dollar was een goed besteedde 10 dollar, het uitzicht was echt fenomenaal. Er stonden hier dan ook 10 hobby fotograven met hun camera’s op statieven. Toen Daan en Jef foto’s begonnen te maken op hun eigen manier, keken ze net zo chagrijnig als al die indianen. Het uitzicht was de lange rit zeker waard, als je naar de horizon keek voelde je je net als Lucky luck. Toen het begon te regenen, misschien had die indiaan toch dat dansje geDaan, werd de ford opgezocht en de zoektocht naar het motel gestart in Kayenta.
Bij het tweede motel dat ontdekt werd, is er de vraag gesteld of er vacancies waren. Helaas bleek er alleen een kamer te zijn waarin gerookt mocht worden. Aangezien dit echt te ranzig is, werd de chagrijnige tooiendrager vaarwel gezegd. Het volgende motel was 10 mijl rijden uit de route. Het motel bleek Anasazi Inn te heten en is ook het eerste motel waar geen Amerikaanse vlag wappert. Achter de scheve balie zat een gezette vrouw met zwart haar, er kon geen lachje vanaf, het ging dan ook wel om een roodhuid (zo noemt Daan ze). De verzuurde wigwamexploitant gaf geen triple A korting en er bleek geen wifi te zijn, man man man wat lopen die indianen toch achter. Ook de kamer bleek één of ander warm hol te zijn, waardoor je met de geesten gaat communiceren. De schoonmaakster bleek de verwarming op de hoogste stand te hebben gezet. Dit was snel opgelost door alle ramen open te zetten en de airco vol aan te zetten en ondertussen een hapje te gaan eten. Aangezien er wel een restaurant bij het indianen motel zat maar dit niet echt eetlust opwekkend was, werd er 10 mile teruggereden naar de mac donalds. Helaas stonden ook hier klanthatende indianen achter de kassa. De mayonaise waarom gevraagd was moest achteraf gehaald worden omdat ze die vergeten was. Ook was ze de bekers voor het drinken vergeten. Er werd nog gedacht; jeetje wat heeft die het zwaar als het druk is, er staan nu maar 2 klanten voor je. Tijdens het eten werd er geconcludeerd dat indianen geen hamburgers kunnen bakken, dit was echt de slechtste hamburger ooit. Het leek wel alsof de burgers te lang in een kampvuur hadden gehangen.
Gelukkig was er wel gratis wifi in de mac donald, waardoor er even genoten werd van de reacties op twitter van Daan der ouders. Achter ons zat een Nederlandse familie, één van de zonen die in de 20 was droeg een trui met daarop de tekst: Bryce canyon. Jeffrey baalde dat hij ook niet zo een trui had gekocht voor Daan. Uit het niks werd de deur opengeslagen en kwam er een hels kabaal de mac binnen. Er stond meteen een rij van 30 indianen met groene Football shirts aan, arme medewerkster.. Ze keek ook verloren om zich heen, alsof haar omgeslagen kano vol met water liep en mr. Pocahontas haar niet kon redden.
Dit was het spreekwoordelijke rooksignaal om weg te gaan.
Bij aankomst in de hotelkamer bleek er nog een hotelgast in dezelfde kamer te zijn ingedeeld. Na een flinke worsteling bleef er enkel een afdruk en een darmpje van de ongewenste gast hangen aan de muur. Daan wilde hierna niet meer in het bed slapen waar de mot naast was neergestreken. Omdat Jeffrey even iets moest afhandelen in de restroom begon Daan met het uitladen van de auto. Ineens kwam Daan de restroom binnenstormen, de benaming restroom verloor zijn betekenis. Daan had op het rode knopje van de autosleutels gedrukt en nu ging het alarm af. Alle motel gasten stonden binnen een minuut buiten te kijken of het hun eigen bolide was. Nadat Daan navraag had gedaan bij het toilet, kon ze het alarm afzetten door op hetzelfde knopje te drukken. In de afgekoelde blokwigwam werden nog enkele indianen verhalen uitgewisseld waarna iedereen zich gereed maakte voor het slapen gaan.
De zoektocht naar de klantvriendelijke Pocahontas zal morgen weer verder gaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley